زهرا(س)،مادر رساترین سکوت عالم،مهدی(عج)

به نام صاحب درخشانترین ستارگان عالم،نور

وقتی حرف ازحجب و حیا و مهربانی در بین زنان عالم به میان میاید،نام زهرا زیباترین و درخشانترین ستارگان عالم در دل هر تاریکی نفوذ می کند و هر ظلمتی را به نور بلکه به حقیقت و حق ف محض تبدیل می نماید؛ و این همان زهرای آْرام و مهربان است که به پشتیبانی خدای عدل و عدالت،خدای ایمان و یقین،خدای شمشیر ومیدان نبرد،اسد الله، به پا می خیزد؛چنانکه این خدای قادر را در پس قدرت کلام و خطبه اش می برد و این خدای توانا به این زهرای رنج دیده و داغدار در غم جان فرسای همچون پدری تکیه می کند و پناه می برد تا از رنج و غمش بکاهد و تسکین یابد.
آری این همان زهراست که در هیچ جنگی شمشیر نزد،هیچ در خیبری را از جا نکند؛اما آیا کار کسی هست که در خیبریه قلعه ی دل کسی چون آن خیبر شکن،آن حیدر کرار را بگشاید؟! چه کسی جز او جرات فتح آن قلعه و توانایی تسخیر روح علی را دارد؟!
آری این همان زهرای کوچک خدیجه است. مادری که از آن همه ثروت با ارزشترین ها را به زهرای کوچکش بخشید و هجرت کرد. او شکوه،عظمت،جسارت،شجاعت،لطافت،مهربانی،زیبایی، و... و... و... و هزاران نور با ارزش را به هدیه، به ارث گذاشت و اینها بود که زهرا را درخشان کرد. بعد از پذیرفتن اینها بود که زهرا، زهرا(درخشان) شد ، نه آنکه نام زهرا،زهرا را زهرا(درخشان) کرده باشد. چه کسی می گوید که خدیجه در فقر مرد؟!هیهات که آنقدر ثروتش زیاد بود که به ما اجازه نداد حتی مقدارش را درک کنیم و زهرای کوچک تنها وارث خدیجه ی بزرگ بود.
آری این همان زهراست که پدر را مامنی شد پس از خدیجه،تا بعد از شنیدن دشنام و پذیرفتن سنگ و احشاء حیوانات و درک جاهلیت نه آنکه با جسم و رویی آلوده و زخمی به خانه برود بلکه روح مجروحش را،دل خونش را به خانه نزد زهرا می برد و چه جایی و چه کسی بهتر از آن خانه و صاحب خانه اش؟چه کسی می گوید که محمد در کنار ایل و قبایل عرب زجر کشید؟! نه هرگز؛ که او مامنی داشت و پناهگاهی به نام زهرا،فرزند خلف خدیجه، که نامش دل را درخشان و نورانی می کند،چه رسد به سپری زندگی در کنارش .
آری این همان زهراست که نامش را فقط و فقط با یاد مظلومیت،رنج و سکوت می بریم و ما فرموش کرده ایم که او مادر همه ی فریادهای نافذ و حق طلبانه بوده است. او مادر محمد(ص)،علی(ع)،حسن(ع)،حسین(ع) و ... او مادر رساترین سکوت عالم مهدی(عج) است. او مادر حاضرترین غایب،مهدی(عج) است. او مادر حق است،مادر ایمان است،مادر عدل است،او مادر مهدیست.
این زهرای بی نام و نشان همین زهراست که روزی از سر معرفت ما قبرش گم شد و اکنون یادش! افسوس که ما وجودش را،هستی اش را،نورش را گم کرده ایم! افسوس که در فراق قبرش می گرییم و به سرو سینه می کوبیم نه از دوری خودش! وای که دلهای ما چقدر تاریک است که حتی نور زهرا را هم در خود فرو برده و نمی یابیمش!!!
روزی میخ دری پهلویش را شکافت؛ افسوس که ما با تیرهایی زهراگین و نامرئی جگر ف جگر گوشه ی محمد و خدیجه را پاره پاره کرده ایم و دل ف صاحب ف دل علی را خون کرده ایم. افسوس افسوس افسوس.